ЕЛДІК ҚҰНДЫЛЫҚТАР: ДІН, ДІЛ, ДӘСТҮР
Мемлекет басшысы 3 қаңтарда (2024) «Егемен Қазақстан» газетіне берген сұхбатында: «Біз озық ойлы ұлт ретінде халқымызды ыдырататын емес, біріктіретін жолды таңдап, тек қана алға қарауымыз керек. Жалпыұлттық құндылықтар бәрінен жоғары тұруға тиіс», деді. Халықты біріктіретін, ынтымаққа ұйытатын елдік құндылықтардың бірі – сенім, яғни дін десек, қателеспейміз. Өкінішке қарай, кейінгі кезеңде түрлі күштер дінді қоғамды біріктіру жолына емес, жік салу мақсатына пайдаланды. Оның салдарын біз әлі күнге көріп те келеміз. Осы орайда елдің жанын ауыртқан, зиялыларға қам жегізген діни ала-құлалықтан қалай арыламыз? Елдік құндылықтар – дін мен діл, дәстүр мен білік үйлесімін лайықты кәдеге жаратып, халықтың ынтымағын арттыру үшін не істеу керек? Газет редакциясы ұйымдастырған кезекті дөңгелек үстел осы тақырыпқа арналды.
Жиынға «Отандастар» қорының президенті, Төтенше және өкілетті елші Абзал Сапарбекұлы, абайтанушы, ІТ саласы маманы Сұлтан Ыбыраев, ҚМДБ Діни уағыз-насихат бөлімінің меңгерушісі, PhD, күрделі уақытта Атырауда өкіл имам болған Батыржан Мансұров, дінтанушы, философия ғылымдарының кандидаты Кеңшілік Тиышхан, дін саласындағы мемлекеттік саясат сарапшысы Ержан Байбол қатысты. Шараны «Қазақ газеттері» серіктестігінің бас директоры, академик Дихан Қамзабекұлы жүргізді.
Дәстүрді дәріптеу маңызды
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Бұл жиында көтергелі отырған тақырыбымыз қоғамның бүгінгі тіршілігі үшін де, елдің ертеңі үшін де аса маңызды. Дін мен діл, дәстүр мен білік – қай заманда болсын маңызы мен мәнін жоғалтпайтын елдік құндылықтар. Таяуда газетімізге берген сұхбатында Президент Қасым-Жомарт Тоқаев озық ойлы, сапалы ұлт туралы келелі ой-пікір айтты. Ұлттық құндылықтарды дамыту, елдің рухани бірлігі мен берекесі маңызды екенін атап көрсетті. Бүгінгі қоғамда дінді құндылық және өмір салты ретінде ұстануда қордаланған мәселе көп. Сіздер мұны жақсы білесіздер, тіпті осы жұмыстың қайнауында жүрсіздер. Біліктеріңізді жұмсап, оңтайлы шешуге атсалысып та келе жатырсыздар.
«Жалпы, елдегі дін саласына келеңсіздіктер қашан келді?» деген сұраққа жауап беру үшін тарихымызға барлау керек. Кез келген нәрсе себепсіз болмайды. Бірақ біз, Президент айтқандай, озық ойлы ұлт ретінде алға қарауымыз қажет. Бұл – бұрын қателікке ұрынған бауырларымызды шетке теппей, олқылықтарымызды түзеуге әрекет жасап болашаққа дұрыс қадам басуды талап ететін жол іздеу деген сөз. Ұлт басылымдары осы проблемаларды шешу мақсатында дәйекті ой-пікір айтып, қоғамды саламаттандыруға үлес қосып жүр. Бүгінгі мақсатымыз да – «Egemen Qazaqstan» газеті мен интернет-сайты арқылы жүз мыңдаған оқырманға сіздердің сөздеріңізді, ойларыңызды жеткізу.
Бірінші кезекте ұлттық бірегейлік пен жалпыұлттық құндылықтарды қалыптастыруда дін мен қоғамның үйлесімі туралы пікірлеріңізді ортаға салсаңыздар. Дін мен қоғам қалай ортақ тоқтамға келуі керек және бүгінгі проблемалар неден туындап жатыр? Қазір халқымызға теріс діни ағымдар тарапынан қандай қауіп бар? Бүгінде әлеуметтік желілерде елбұзар қилы ой-пікір айтылып қалады. Бұл арнайы арандатушы топтардың әрекеті ме, әлде ашық қоғамда болуға тиіс заңдылық па? Мұның елдің бірлігіне қатері қандай?
Шыны керек, бүгінгі жұрт дінге секеммен қарайды. Дін саласы әлі де жүйеленіп, бір арнаға түсе қойған жоқ деп ойлайды. Біз қоғамның айнасы болғандықтан, қарапайым халықтың бұл секемі мен күдігіне мамандарды тартып, жауап бергеніміз жөн. Қоғамды біріктіруші, бейбітшілікті уағыздаушы діни құндылықтар соңғы уақытта көбіне негативті сипатта да айтылып жатқанын байқаймыз. Мұның қаншалықты зардабы бар? Дін халықты біріктіруші емес, адамдарды бір-бірінен алшақтататын күшке айналып кетпей ме? Осы сұрақтарға жауап ретінде алғашқы сөзді мүфтият өкілі, дін қайраткері Батыржан мырзаға берсек.
Батыржан МАНСҰРОВ:
– Бүгін ғасырдан астам тарихы бар газет төрінде қоғамдағы өзекті де жауапты мәселе туралы кеңесіп отырмыз. Дін, діл, дәстүр – халқымыздың жаны мен жүрегі. Біріншіден, Мемлекет басшысының жыл басындағы сүбелі сұхбаты елге пайдасы тиген, көптің көкейіндегі сауалдарға жауап берген мәні терең әңгіме болғанын атап өткім келеді. Дін саласының мамандары да оны оқып, елдік ұсыныс-ойларды түртіп алып, әртүрлі деңгейдегі жиындарымызда насихаттап жатырмыз.
Қазақстан мұсылмандары діни басқармасы алғаш құрылған сәттен бастап қоғаммен етене жұмыс істеуді мақсат тұтты. Ата-бабамыздан бізге мұра асыл дінімізді қалай өркендетеміз, қалай халыққа жүйесімен жеткіземіз деген мақсатта маңызды жобаларды іске асырып келеміз. Мүфтият 2024 жылды «Ислам және дәстүр құндылығы жылы» деп белгіледі. Өйткені дін мен дәстүр – егіз ұғым. Екеуін бір-бірінен ажырату дұрыс емес. Осы жыл аясындағы іс-шаралардың алғашқысы таяуда киелі Түркістан шаһарында ұйымдастырылды. Конференциямызға елімізге танымал зиялы қауым өкілдері мен дін саласының білікті мамандары қатысып, «Ислам және дәстүр құндылығы жылының» шымылдығын ашып берді.
Дін мәселесіндегі келеңсіздіктерге келсек, өкінішке қарай, қоғамды алаңдатарлық сын-қатер баршылық. Айталық, 90-жылдары ата-баба сенімімен қуана қауышқан халқымыз дін десе, емешегі езіліп тұратын. Намаз оқимын деген адамға дереу жайнамазын ұсынып, тіпті таза сүлгісін беріп, құрмет көрсететін. Ал бүгінде намазханнан «Қай бағытты ұстанасың?» деп секемденіп сұрайтын халге жеттік.
Оның басты себебінің бірі – тәуелсіздік жылдары жұрттың әл-ауқатын көтереміз деп, рухани саланың саламаттылығын қолдан шығарып алдық. Тиісті бақылаудың жоқтығынан «діни білім аламыз» деген жастар Пәкістан, Иран, Сауд Арабиясы, Мысыр, Түркия, т.б. мұсылман елдерінің қилы бағыттағы діни оқу орындарына талғаусыз түсіп, көптеп білім алып жатты. Өкінішке қарай, дін үйренемін деп шекара асқан сол жастарымыз бойындағы дәстүр құндылығын жоғалтып алды. Елге қайтқан соң, өздері оқыған жердің дінін ғана емес, жат мәдениетін де насихаттай бастады. Яғни әрқайсысы түрлі мектептің өкілі болып оралды. Олар діннен сауатты болғанымен, дәстүрімізден бейхабар еді. Содан жат мәдениет пен салт-дәстүрді бізге тықпалауға көшті. Ал елдегі қарапайым жұртшылық шетелде оқыған деп солардың аузына қарап, уағызын бойларына дарытты. Салдарынан қоғамда діни дүрдараздық туындады.
Сондықтан бұл проблеманың алдын алудың және қалыптасқан ахуалды түзетудің бірегей жолы – дәстүрді көбірек дәріптеу. Мен PhD докторантураны әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университетінде оқып, хадистер мен қазақ мақал-мәтелдерінің байланысын зерттедім. Егер ғасырдан-ғасырға жалғасып келе жатқан мақалдарымыздың түбіне үңілсек, пайғамбар хадистерімен үндесіп жатқанын көреміз. Қазақтың тыйымдары мен ырымдары, салт-дәстүр құндылықтары – бәрі де дінмен сәтімен ұштасады. Біз халыққа дінімізді насихаттауда дәстүрді де қоса айтып, дін саламаттылығын, діл дұрыстығын орнықтыра аламыз.
Бір ғана мысал айтайын. Бала күнімізден дастарқан үстінде нанның қиқымын жинап жеп қоюшы едік. «Нанды жерге тастауға болмайды, обал болады» деген сеніммен өстік. Бұл – ата-бабадан жалғасқан дәстүрдің бір көрінісі. Енді астарына үңілсек, дәл осы мәселе хадисте де айтылғанын көреміз. Пайғамбарымыз (с.ғ.с.): «Нанға құрмет көрсетіңіз. Өйткені ол Алла Тағала тарапынан аспанның берекеті болып бізге келген. Ал кімде-кім жерге түскен қиқымды алып жейтін болса, оның күнәсі кешіріледі» дейді. Қазақ осындай хадистерге сүйене отырып «нанды баспа», «обал болады» деп ұрпағын тәрбиеледі.
Дінсіз қоғам болмайды
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Бүгінгі көтеріп отырған тақырыбымыз «жат ағым», «деструктивті діни топтар» жайында дабыл қаққан қоғам сынынан туындап жатқаны аян. Тарихымызға қарасақ, ел алдында жүрген зиялы қауым өкілдері қашан да рухани салада ненің керек, ненің жат екенін айқындап берді. Солардың парасаты мен санасынын өткен дүние халықтың жүрегіне жетті. Осы орайда, Абзал Сапарбекұлы, келесі сұрақты өзіңізге қойғым келіп отыр. Бірқатар мемлекеттік қызметте істедіңіз, еліміздің Түркиядағы елшілігін басқардыңыз. Бізбен діні бір, тілі мен дәстүрі ұқсас, тарихы ортақ бауырлас Түрік елінің дін саласындағы жетістіктері қандай? Олардың осы саладағы оң тәжірибесі біз үшін өте маңызды.
Абзал САПАРБЕКҰЛЫ:
– Менің түсінігімде дін мен қоғам – бір-бірінен ажырамайтын дүниелер. Дінсіз қоғам болмайды. Ал қоғам ешуақытта бір орында тұрмайды, тірі ағза секілді үнемі даму жағдайында өмір сүреді. Ол өзін жаңғыртпаған жағдайда дамуда артта қалып, тығырыққа тіреледі. Бұл ойды Президентіміз де «Егемендегі» сұхбатында жаңашыл болу, алға қарау тұрғысында айтып отыр.
Біз жалпыадамзаттық құндылықтар бар екенін жақсы білеміз. Адамгершілік, адалдық, бауырмалдық секілді қасиет қай қоғам үшін де қажет. Осы құндылықтың бәрі де түптеп келгенде, дінмен ұштасады. Өйткені адам Құдайға сеніп, бұларды табиғи түрде қабылдайды. Біздің дініміз де соған үндейді. Пайғамбардың өзі жердегі адамдарды көркем мінезбен кемелдікке жеткізу үшін жіберілгені мәлім. Біз дінді ешқашан қоғамнан бөлек қарастыра алмаймыз.
Батыржан мырза кезінде жастарымыздың шетелге дін оқимын деп барып, сол жердің мәдениетін, ділін сіңіріп келгенін дұрыс айтты. Бойларында өз ұлтымызға тән рухани өзек болмағандықтан, өзге жұрттың қаңсығын оңай қабылдайды. Мәселен, араб халқы мен түркі халықтарында әйелдің қоғамдағы рөлі әртүрлі. Тарихи еңбектерде «түркі халықтарының әйелдері тұрмысқа шығарда өзі шешім қабылдайды» делінген. Әкесі сұлтан болып отырса да, оны біреуге зорлап ұзата алмайды, пікірін сұрайды. Осының өзі біздің араб елдерінен өзгешелігімізді байқатады. Ал қазір арабтың салтына мойын бұрған кейбір қыздарға қарап, жаным ашиды. Бетін түгел бүркеніп, өз-өзін қоғамнан шеттетіп жүр. Бұған діннің ешқандай қатысы жоқ. Ислам дінінде әйелдердің еркіндігі барын жоққа шығаруға болмайды. Адам надандығын терең оқымаудан көру керек.
Өкінішке қарай, кезінде патшалық Ресейде, кейін кеңес одағында қазақ халқы кемінде екі ғасырдай дінсіздендіру саясатының құрбаны болды. Дінімізбен бірге салт-дәстүріміздің, діліміздің бір бөлігінен айырылдық. Тәуелсіздік алған тұста халқымыздың жан-дүниесі тап-таза ақ парақтай еді. Сол параққа сырттан келген түрлі діни топтардың өкілдері қалағанын жазды. Өз сенімін, ділін үйретуге тырысты. Салдарынан ел ішін аласапыран қылды. Кешегі Қаңтар қасіреті – соның бір салдары.
Ал түрік халқы біз секілді таза парақ болған жоқ. Әрине, Ататүрік заманында, тіпті одан бұрын да діннің мемлекеттік басқару жүйесіндегі ықпалды күшінен айыру үшін реформалар жүргізілді. 1820-жылдардан бастап-ақ шариғат заңдарының орнына зайырлы заңдар қабылданып, кейін Ататүрік тұсында бұл саясат қатаң жүргізілді. Бірақ, шын мәнінде, ол дінмен емес, діни догмалармен күрескен еді. Ол заманда түрлі адасқан тариқаттар мен діни ағымдар көп болды. Міне, соларға тыйым салынды. Бұл үрдіс әлі де жүріп жатыр.
Ал бүгінгі Түркияның мемлекеттік басқару тәжірибесі өте қызық. Бір жағынан зайырлы, екінші жағынан министрлік деңгейінде дін басқармасы бар. Бұл зайырлылық сипатына қаншалықты сәйкес келетіні – басы ашық сұрақ. Ататүріктен бастау алған осы тәжірибе елдің тұтастығына, халықтың бірлігіне нұқсан келтіретін түрлі факторларға жол берген жоқ. Өйткені қазірдің өзінде Түркияда деструктивті элементтер көп емес. Оның негізгі себебі, біріншіден, жоғарыда айтқандай елдің діни саясатындағы жетістіктер болса, екіншіден, халықтың діни иммунитеті күшті. Кез келген түрікке барып дінде жоқ өтірік нәрсені насихаттай алмайсыз. Яғни оларда қоғамдық діни қорғаныш қасиеті қалыптасқан. Халқы сауатты, ешкім оларды теріс жолға тартып кете алмайды. Осы тұрғыдан біздің түрік қоғамынан үйренетініміз көп.
Діндарлық пен зайырлылыққа ортақ ұстаным керек
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Дамыған мұсылман елдерінің озық тәжірибесі бізге ауадай қажет. Келесі сұрақты басқа қырынан қойғым келіп тұр. Мұрат Мөңкеұлы «Мен қауіп еткеннен айтамын» деген. Қоғам келешегіне қауіп төндіретін жайттарды тілге тиек етпекпін. Қаңтар қырғынын жақсы еске салдыңыз. Бұл мемлекетке, тәуелсіздігімізге қауіп төндірген күштердің әрекеті болатын. Ол жерде діни элементтердің қилы дерегі ашылып жатыр. Біз бұған қалай жол беріп қойдық? Қоғамды дүрдараздыққа итермелейтін түрлі жат ағымдарға неліктен тоқтау салынбады? Сұлтан Смағұлұлы, сіз Абайдың танымы мен білімі арқылы жас буынға жақсы пайым жеткізіп жүрсіз. Бүгінгі ұрпақтың адаспауын ойлап, олардың «тілін табу үшін» не істеуіміз керек?
Сұлтан ЫБЫРАЕВ:
– Негізінен дін саласында келеңсіздіктер тек бүгін емес, бұрын да болған. Шәкәрімнің «шатақ дін» деп айтатыны, молдаларды сынағаны бәрімізге жақсы таныс. Кезінде жәдидтік бағытты негіздеген, халықты ағартуға жұмылдырған Исмайыл Ғаспыралы деген ғұлама өткен. Сол заманда Ресей империясында жәдидтік бағытта білім беретін 5 мыңға тарта мектеп-медресе жұмыс істеген екен. Қазақтың Алаш зиялылары да сол мектеп-медреселерде білім алғаны белгілі. Олар молданың да алдын көрді, дүниенің ғылымын да оқыды. Енді Абайдың көзқарасымен қарасақ, 38-қарасөзінде «толық адамды» тәрбиелеудің жолы деп бес нәрсені айтады. Біріншіден, адам өзін тануы керек, одан кейін Құдайды тануы керек, бұдан соң адамшылығын бұзып алмай мал табу керек дейді. Бұл жерде қазіргі жемқорлық мәселесі көтеріліп тұрғанын көреміз. Сосын дүниені тану керек дейді. Бұл дегеніміз не? Қазіргі күні мектептегі «пән» деген сөзіміз «фәни» сөзінен шыққан, яғни бұл – фәниді, дүниені меңгеретін ғылым деген сөз. Соңғысы – зияннан қашу керек дейді. Осы 5 ұстанымды балабақшадан бастап мектеп бағдарламасына енгізіп, балаларымызды тәрбиелеуге күш салсақ, бүгінгі көп келеңсіздіктен құтылар едік.
Қоғамда түрлі адам бар. Бір бөлігі – діндар қауым, екіншілері – зайырлы. Осылардың арасында келіспеушілік болмауы үшін бір-бірін өте жақсы білуге тиіс. Қазір діндарға «надан кім?» десең, «Құдайын танымаған адам» екенін айтады. Ал зайырлы ұстанымдағы адамнан сұрасаң, ол молданы көрсетеді. Осы екі жақтың арасында екеуі де мойындайтын ортақ ұстаным, ақиқат болуы керек. Сол ақиқатты әр тарапқа түсіндіріп, мойындата алсақ, өзара үйлесімді орта қалыптасар еді. Алаш арыстарына қарасақ, олар дінді де, дүниені де қатар ұстанып, біз айтып отырған орта жолда болғанын көреміз.
Өскелең ұрпақтың санасына жауаптымыз
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Кеңшілік мырза, сіз де осы көтерілген ойды жалғастыра түссеңіз. Біз сіздің діни деструктивті идеяға уланған адамдармен, Сирияға кетіп, қайтып оралған теріс ағым өкілдерімен тікелей жұмыс істегеніңізді білеміз. Жалпы жат ағымдардан сақтану жолдары қандай? Не істеу керек?
Кеңшілік ТИЫШХАН:
– Елдік пен тыныштықтың, ынтымақ пен ауызбірліктің қадірін бейбітшілігінен айырылғандар біледі. Сол тыныштығымыз кетпей тұрғанда осындай күрделі мәселелерді шешуді қолға алып, қоғамды түйткілді проблемалардан арылтудың жолын іздеу – кез келген мемлекеттің бірінші кезекте қолға алатын шаруасы болса керек. Еңсесін тіктеп, елдігін қалыптастыра бастаған мемлекетіміз үшін де дін саласындағы өзекті мәселелердің орны бөлек. Бұл жұмыстарға тікелей араласып, деструктивті діни ағымдағы адамдармен бетпе-бет жүздесіп, олардың ішкі проблемаларымен танысып, қазанның ішінде қайнап жүргендіктен, біз де өз тарапымыздан діни келеңсіздіктерді қалай шешеміз деген сұраққа жауап іздейміз. Бірде оған жауап табамыз, кейде жауап таппай дағдарып қалатынымыз рас.
Адамның санасына иелік ету – қазіргі заманда түрлі күштердің өзара бәсекеге түскен басты мақсаттарының біріне айналғаны жасырын емес. Кім біреудің санасына иелік етсе, соны өзіне қызмет еткізеді. Бұл үрдіс дін саласына да дендеп еніп кетті. Үлкен әлемдік саясаттың бір бөлігі ретінде діни ракдикализмді де саналы түрде жасап отырған ұйымдар бар екеніне күмән жоқ. Сол үшін де қоғам ішінде дүрдараздық тудыру, сол арқылы елді бөлшектеу, белгілі бір саяси мүддеге пайдалану қазір әлемдік деңгейде жүріп жатыр.
Бұдан шығатын қорытынды: біз өскелең ұрпақтың санасына өзіміз бірінші болып иелік етуіміз керек. Ұлттың дәстүрін, салтын, ғылымын үйрету арқылы олардың ішкі иммунитетін қалыптастыру, дұрыс бағыт-бағдар беру – ұлттық идеологиямыздың ұстыны болуға тиіс. Әр азамат осыған атсалысуы керек. Қоғамның бәрін бір қалыпқа салу қиын. Өйткені бізде діни әралуандық бар, түрлі этнос өкілдері өмір сүреді. Бірақ қоғамды алға тартатын негізгі басымдық – мемлекет құраушы ұлттың ауызбірлігі қалған ұсақ-түйек топтарды үйіріп алып кететін деңгейде болуға тиіс. Түркияның да артықшылығы осында болса керек.
Сирияға кеткен азаматтардың да өз халқының ұлттық құндылықтарынан, мәдениетінен, тіпті қарапайым отбасылық ділден жұрдай екенін көрдік. Радикализм проблемасын зерттеп жүрген сарапшылар да теріс діни ағымға түскендердің көбі отбасылық құндылықтар бойына сіңірілмеген орталардан шыққанын растайды. Оның ішінде тәрбие мәселесі бірінші кезекте. 90-жылдары дінге еркіндік берілгенде де, біздің қоғамның ең кемшін тұсы сол еді. Дін ұлттық құндылықтарынан айырыла жаздаған абдыраңқы қоғамға келді. Екіншіден, жаһандық ақпараттық ағын тәуелсіздікпен бірге есіктен енді. Сол тасқынның тереңіне батып кете жаздап, қақалып-шашалып жүріп өз жолымызды табуға тырыстық. Дегенмен уақыт бір орында тұрмайды, ол заман өтті. Бүгін біз өткенге қарап отырмай, қателескен жерімізден қайтуға, жоғалтқанымызды түгендеуге көңіл бөлуіміз керек.
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Кеңшілік мырза, сіздер Сириядан қайтқан балалармен және олардың ата-аналарымен тікелей жұмыс істедіңіздер. Соның нәтижесі қалай? Олар біздің қоғамға бейімделді ме?
Кеңшілік ТИЫШХАН:
– Балалар өте тез бейімделді. Олардың бойындағы рефлексивті қорқыныш жылдам жойылады. Өйткені баланың санасында үлкендерге қарағанда қасарысу деген қасиет жоқ. Сондықтан Сириядан қайтқан жеткіншектердің бетін бері қарату жеңіл болды. Бір жағынан арасында жасы үлкендеу балалар жоқ еді. Ол жақтың салттары бойынша қыз балаларды ертерек тұрмысқа беріп жібереді, болмаса сатып жібереді екен. Бізге тіпті 13-14 жастағы тұрмысқа шыққан қыздар балаларымен келді. Ал ер балалар «Муаскар» дейтін әскери лагерьге жіберіліп, 11-12 жастан кейін соғысқа аттанып отырған. Көбі атыс-шабыста қырылып қалған. Сондықтан бізге келген балалардың ең үлкені 12 жаста еді. Көбі 5-6 жастағы қара домалақтар. Оларды мектепке бергеннен кейін қоғамға тез бейімделіп кетті. Бірақ алғашқыда көзін ашқаннан жарылыс пен соғысты көріп өскен олар көшеден көлік өтсе де, үстелдің астына жасырынып қалатын. Не үшін екенін сұрасақ, көліктің дыбысы құлап келе жатқан бомбаға ұқсайды екен.
Әйелдердің де көбінің бетбұрысы нәтижелі болды. Өйткені көбінің күйеуі жат өлкеде жер жастанған. Шын мұсылманшылық деп сеніп барған дүниесін ол жақтан таппай, беті қайтып, елге келген соң тыныштық пен тәуелсіздіктің қадірін ұғынып, тәубесіне келіп жатты. Дегенмен адам баласы қандай жағдайда да өзін ақтап тұрады ғой. Сол әйелдер арасында да өздерінің шетел асып кетуіне мемлекетті кінәлағандар табылды. «Неге бізді ұстап қалмады? Осындай жағдайға қалай жол берді? Интернеттегі теріс уағыздарға неге тыйым салмады? Осының бәріне жол ашып қойып, енді бізді неге жауапқа тартады?» дегендер болғаны рас. Бір жағынан бұл сөздерінің жаны бар. Өйткені «рухани құндылықтарды балалардың санасына сіңіру үшін не жасай аламыз?» деген мәселеге үңілсек, өз тарапымыздан да кемшіліктер жіберіліп жатқанын байқаймыз. Мысалы, дін мемлекеттен бөлінген деген желеумен зайырлылықты діннен мүлдем бөліп тастауды сәтті қадам дей алмаймын. Өйткені жас балаларға рухани бағыт-бағдар бәрібір керек. Егер біз оны бермесек, олар өздерінің рухани сұранысын интернеттен, шетелден іздеп кетеді. Халқымыздың ғасырлар бойы қалыптасқан дін мен дәстүр үйлесіміндегі құндылықтарын мектептен бастап жас ұрпақтың санасына құюымыз қажет. Себебі, адамның бойындағы иман, Құдай, дін секілді сакральді дүниелерге қажеттілігін зайырлылық қағидаттары толтыра алмайды.
Діни ақпарат суицидпен тең бе?
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Келесі сұрағымды Ержан Байболға қойғым келіп отыр. Қоғамда қауға сақал, бет-жүзін тұмшалағандардың сыртқы түр-тұрпаты көп сынға ілігеді. Бұдан да өзге проблема жетерлік. Мұның бәрі мемлекет тарапынан заңдық негізде қалай реттеліп жатыр?
Ержан БАЙБОЛ:
– Ең алдымен дін саласындағы мемлекеттік саясатқа келсек, оның негізгі басым бағытының бірі – адамның діни және наным-сенім бостандығына құқығын қамтамасыз ету әрі оған кепілдік беру. Кім неге сенеді, қалай сенеді, қандай ғибадаттар жасайды, қай дінді ұстанады – өз еркі, оған мемлекет те мәжбүрлемейді.
Екіншіден, осыдан келіп туындайтын салиқалы саясат – адамдардың және діни ұйымдардың арасында наным-сенімге қатысты өзара құрмет пен төзімділік қатынасын орнату. Бұл – діни сарындағы түрлі алауыздық пен араздықтың, тіпті діни экстремизмнің алдын алудың негізі. Сондықтан мемлекетіміздің дін саласындағы ең маңызды міндеттің бірі – ешуақытта діни негізде жеккөрушілік пен төзбеушілікті тудыратын іс-әрекеттерге жол бермеу. Үшінші бағыт – мемлекеттік құрылымның және мемлекеттік басқарудың зайырлы қағидаттарын сақтау. Төртінші бағыт – еліміздегі діни бірлестіктердің арасында дінаралық және конфессияаралық диалог пен келісімді нығайту. Діни бірлестіктердің және миссионерлердің қызметін мемлекеттік реттеу. Қазір бізде 18 конфессияны құрайтын 4 мыңға жуық діни бірлестік бар. Бесінші бағыт – дін саласындағы заң бұзушылықтардың алдын алу.
Ұлттық халық санағында азаматтарымызға қандай дінді ұстанатыны немесе ұстанбайтыны туралы сұрақ қойылады. 2009 жылғы санақта осы сұраққа жауап беруден бас тартқан, яғни өзінің дінін, наным-сенімін көрсеткісі келмегендердің қатары 81 мың адамды құраған еді. Ал 2021 жылғы санақта олардың қатары 2,1 млн адам болды, яғни 26 есе өскен. Айта кетерлігі, сол азаматтарымыздың 1,7 миллионға жуығы – қазақ. Ықылым заманнан бүгінге дейін «әлімсақтан бері мұсылманмын» деп есептеп келген қазақ енді өзін ислам дінімен байланыстырғысы келмейді. Мұның себебі неде? Біз оны тереңнен зерттеп, тиісті шараларды қабылдауымыз қажет, бұл – мемлекетіміздің басты мүддесінің бірі.
Сарапшылардың пайымдауынша, бұл жерде геосаяси мүдделердің әрекеті көрініс тауып отыр. Еліміздің түркі-мұсылмандық өркениетке кіретіні, қазақ халқының басым бөлігі өзін «мұсылманмын» деп есептеуі теріс күштерге ұнамайтын сияқты. Сондықтан қазаққа дәстүрлі дінін қорқынышты етіп көрсету жұмыстары жүріп жатыр. «Қазақ ешуақытта шынайы мұсылман болмаған» немесе «мұсылмандықтың зияны көп» дегенді айтатын жаңа қозғалыстар пайда болып, қоғамда белең алуы – осы астарлы саясаттың көрінісі.
Сондай-ақ кейде жауапты орындар дінге қатысты нәзік тұстарды байқамай жатады. Мысалы, жақында Сенатта «Қазақстан Республикасының кейбір заңнамалық актілеріне білім беру, тәлімгерлік және балалардың қауіпсіздігі мәселелері бойынша өзгерістер мен толықтырулар енгізу туралы» заң жобасы мақұлданды. Ол жерде мектепте суицид, зорлық-зомбылық, қоғамға, заңға қарсы әрекеттерді ақтайтын ақпараттарға жол берілмеуі керек екені қарастырылған. Бұл дұрыс, әрине. Сонымен бірге діни ақпаратты да таратуға шектеу қойылған. Бұл жерде діни экстремизм мен терроризм емес, қандай да бір діни ақпаратты мектепте айтуға болмайды деп тұр. Өз кезегінде «Діни қызмет және діни бірлестіктер туралы» заң бойынша мектепте діни бірлестіктердің және миссионерлердің қызметіне онсыз да тыйым салынған. Демек, артық норманы енгізгенде ойлануымыз керек.
Енді қоғамда «Діни ақпарат суицидпен, зорлық-зомбылықпен тең бе?» деген заңды сұрақ туындап жатыр. Заң әлі күшіне енген жоқ. Осындай кезде біз діни радикализмді айыптаймыз деп зайырлылықтың радикализмін оятып алмағанымыз жөн.
Менің айтқым келетіні, осы сынды мәселелер қоғамға, оның ішінде ата-аналарға, педагогтерге, балаларға, мемлекеттік қызметкерлерге діннің қауіпті екендігі туралы идеяны таратып жатқандай. Шын мәнінде, діннің біздің қоғам үшін рөлі қандай? Осы орайда, оның жақсы тұстарын, елге пайдалы жақтарын, жасампаздық күшін пайдаланып, дінге деген мемлекеттік ұстанымды қайта қарау қажеттігі бар екенін айтқым келеді.
Зиялы қауым – қоғамның айнасы
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Мемлекет – қоғамдағы дін саласын реттеуші. Мектепке дінді барғызбаудың да белгілі бір себептері бар шығар. Балаға ең алдымен, ата-анасы бағыт-бағдар беруге тиіс. Кешегі кеңес заманында біз де ата-анамыз арқылы дінді таныдық емес пе? Осы орайда қоғамда жастарды соңынан ертетін, діл, дәстүр, сенім жөнінен оларға үлгі көрсететін рухани тұлға, зиялы адамдар керек. Оның портретін қалай жасаймыз? Мысалы, бұрында зиялы ретінде Мұхтар Әуезов, Қаныш Сәтбаев, Ақжан Машани өнеге еді. Ал қазіргі қоғамда халықты осылай артынан ертетін көшбасшы зиялы бар ма? Жастар дін мен дәстүрді тең ұстайды деп кімге еліктеуі керек?
Абзал САПАРБЕКҰЛЫ:
– Зиялы қауым – қоғамның айнасы. Ал жастарды елдің ертеңі дейміз. Неге? Өйткені олар қалай қалыптасса, еліміздің болашағы да сондай болмақ. Зиялы адам – бүгінгі жастарды тәрбиелейтін тұлға. Өкінішке қарай, бізде зиялылар кейде мемлекеттік, халықтық мүддені шетке ысырып қойып, өздерінің жеке басына қатысты мәселелерді көпшілік алдында талқылап, таласып-тартысып жатады. Бұл зиялы қауымнан күтетін үлгі емес. Олар ұлтты ұйытатын ынтымаққа, бірлікке жұмыс істеуге тиіс. Олардың жаңашылдықты, прогрессивтік идеяларды насихаттағаны жөн. Ондай адамдар бар ма? Меніңше, бар, бірақ біз сол кісілердің ой-пікірлерін дұрыс жеткізе алмай жатырмыз. Бізде қазір сыншылдар мен міншілдер көп, ал салмақты сөз айтатын кісілерді көрсете алмай отырмыз. Сөздің қадірі кетіп барады. Діни тақырыпта қоғамдағы түйіндерді тарқатуға септігі тиетін сөз айта алатын адамдарды ел алдына шығарасақ нұр үстіне нұр.
Жастар рухани тұлғаны іздейді
Батыржан МАНСҰРОВ:
– Рас, қазіргі жастар зиялыны, рухани тұлғаны көргісі келеді. Соған еліктеуге тырысады. Бірақ бүгінгі зиялы қауым өкілдерінің көбі, шыны керек, діни мәселеге шорқақ. Бес парыздың өзін біле бермейді. Ал жас буын мешіттерді толтырып жатыр. Түркиядан бір делегация келіп, біздің жұма намазымызға қатысқаны бар. Солар мешіттегі жамағаттың дені жастар екенін көріп таңғалды. Үлкендер жоқтың қасы. Ал түрлі той-томалаққа барсаң, қолына рөмке ұстағанның дені – үлкен кісілер. Енді бүгінгі жастар не істейді? Кімге қарайды? Кімді үлгі тұтады? Бүгінгі зиялының басты проблемасы да осында: ата-баба дінін көп білмейді. Мен өзім мешітте мінберге шығып уағыз айтамын. Сонда көбіне Абайдың сөздерін дәйек етемін. Шәкәрімді насихаттаймын. Жастар жақсы тыңдайды. Алаш қайраткерлерінің айтқан сөздері керемет. Ал қазіргі күні асыл дінімізді айтатын, имандылық пен саламатты ділді насихаттайтын зиялы қауым өкілдері неге аз? Рас, Абай мен Алаштан бері қарай дін саласында жастарға үлгі ететін зиялыны көп таба алмай отырмыз. Соның кесірінен қазіргі жастар әлеуметтік желіде белсенді әншілер мен әртістердің соңынан еріп кетті...
Сұлтан ЫБЫРАЕВ:
– Ата-бабамыз бізге «екі дүниені тең ұста» деп өсиет қалдырып кеткен. Зиялыларымыз да екі дүниені тең ұстап, жастарға бағыт-бағдарын, ақыл-ойын айтып отырса, жақсы болады деп есептейміз. Қазір әділетті қоғам құрамыз деп жатырмыз. Ал ислам дегеннің өзі – әділдік. Қай заманда болсын адам баласы бір рухани қажетілікке мұқтаж. Дін болмаса, басқа нәрсеге сенеді. Коммунизм де – сенім, фашизм де – сенім. Егер дінді қоғамнан ысырып тастасаң, оның орнына осы секілді кез келген, тіпті бізге жат бір сенім жүйесі келеді. Сондықтан біз жастарымызды ата дініміздің кәусарынан сусындатып отырсақ, олардың адаспауына септігімізді тигіземіз.
Абзал САПАРБЕКҰЛЫ:
– Бір сұрақ туындап тұр. Қазір хиджаб киетін қыздар неге көп? Адамдардың экономикалық-әлеуметтік жағдайына байланысты сол киімді киюге мәжбүрлік бар ма? Өйткені ол арзандау екені белгілі...
Ержан БАЙБОЛ:
– Хиджаб – бізде ең көп талқыланатын тақырып. Өйткені термин ретінде заңнамада қарастырылмаған. Қыз бала қарапайым ғана мектеп формасымен бірге басына жай ғана орамал тақса, ол хиджаб па? Түрлі жиын, аста құран оқылса, әйелдер жағы басына орамал тағып отырады. Кейінгі кезде хиджаб сөзінің өзі қоғамда кикілжің туындату үшін әдейі пайдаланылатын сияқты. Екіншіден, қазір блогерлерге «хиджаб кию үшін ақша төлейді екен» деген ақпарат жарияланып жатыр. Бұл солай болған жағдайда екі арада келісім жасалады. Егер оған қол қойылса, бірден қылмыстық іс қозғауға болады. Өйткені бұл діни арандатушылыққа жатады. Жалпы, дінге қарсы кез келген арандатушылық, жалған сөз, қаралау заңмен жазалануы керек.
Кеңшілік ТИЫШХАН:
– Шын мәнінде, орамал, бетті бүркемелеу, балақ қысқарту дегеннің бәрі – тек сыртқы белгілер ғана. Діни ағыммен күресте сыртқы атрибуттармен күресу жеткіліксіз, ең бірінші адамның санасымен жұмыс істеу керек. Мәселе – сонда. Мемлекет тарапынан халыққа, жастарға ағартушылық бағытта жүйелі жұмыс жүргізілсе, паранжа, хиджаб деген мәселелер өзінен-өзі шешілер еді. Ал тек сыртқы киімімен, сақалымен күресе берсек, санасы радикалданған адамдар райынан ешқашан қайтпайды. Тіпті болмай бара жатса, мемлекеттен көшіп кетеді. Салдарынан кейінгі уақытта балаларын мектептен шығарып алып, Ресейде онлайн оқыту үрдісі де көбейіп барады. Ендеше не істеуіміз керек: күштеп әрекет етеміз бе, әлде өз азаматтарымызды ұлттық құндылықтармен қамтамасыз етіп, түсіндіру жұмыстарымен айналысамыз ба?
Үстіне қап-қара киім киіп, бетіне паранжа немесе тор перде жауып алып, мұны сүннет деп түсіндіретіндер бар. Осының бәрі қоғамға жат дүние екенін дәстүріміз арқылы теріске шығарып, өз мәдениетіміз бен ділімізді насихаттауымыз керек. Бірақ бұл бір сөзбен шеше салатын мәселе емес. Мысалы, сақал қою да, басқа орамал тарту да қазақтың дәстүрінде бар нәрсе. Бірақ оның бәрі орнымен, жасына қарап жүзеге асқан.
Жоғарыда айтылғандай, «Зиялы кім?» деген сұраққа бірауыз пікір айта кетейін. Қазір зиялыны қолдан жасау үрдісі бар. Зиялы қолдан жасалмайды. Дін саласында зиялы шығуы үшін діннің ағартушылық күшіне мән бергеніміз жөн. Зиялы адам әлеуеті мықты, IQ-і жоғары адамдардан шығуға тиіс. Ал қабілетті жастар медресеге бара ма, жоқ па? ҰБТ-дан ең төмен балл алып, басқа жолы болмаған соң медресеге түсе салған шәкірттен ертең ұлт зиялысы шығуы екіталай.
Абзал САПАРБЕКҰЛЫ:
– Түркияда Ататүріктің кезіндегі екі үдеріс көп сыналды. Ең алдымен олар діни мектептерді жапты да, көппартиялы жүйеге өткенде Ататүріктің өзі құрған партиясы діни мектептерге қайтадан рұқсат берді. Бұлар зайырлы мектеп болғанымен, діни пәндерді де оқытады, қыздар мен ұлдар бөлек білім алады. Яғни саясат дінді қолданды. Екіншісі – тұрбан мәселесі. Бұл – хиджабқа ұқсайтын түріктердің ұлттық киімі. Бастапқыда оған да қарсы күресті. Мемлекеттік қызметке, мектептерге жолатпады. Бірақ кейін рұқсат берді. Қазір Түркияда орамал проблемасы жоқ, өйткені түрік қоғамы оған дайын екенін көрсетті. Біз де осындай оңтайлы жолды табуымыз керек. Ол үшін зиялылар, саясаткерлер көп ойлануы қажет.
Кеңшілік ТИЫШХАН:
– Ең алдымен, қыз балалар орамал тақсын-тақпасын, біз зайырлы қоғамның өкілі ретінде оның сенім бостандығына құрметпен қарай білуіміз қажет. Сонымен бірге зайырлы ортаның (мектеп, мәдени орындар, т.б.) киім талабын күштеу деп ұғынбау қажет. Кейде тіпті талқылауға тұрмайтын мәселеде біз бір-біріміздің бетімізді тырнап, шашымызды жұлып жатамыз. Шын мәнінде, қазақтың ұлттық киімі ретінде орамалымызды, иманды киінуді насихаттасақ, ұтылмаймыз.
Дихан ҚАМЗАБЕКҰЛЫ:
– Құрметті қонақтар, ең алдымен, осы іс-шараға келіп, келелі ой-пікірлеріңізді ортаға салғандарыңыз үшін рахмет айтамын. Бұл – өте күрделі әрі кең ауқымды тақырып. Көрші Ресейдің тұлғалары «Егер біздің мәдениетімізден православ дінін алып тастасақ, орыс мәдениеті болмайтын еді» дейді. Біз де дәстүрлі дінімізге қатысты осыны айтамыз. Біз зайырлы жолмен жүреміз. Дін қоғамнан бөлектенбейді. Ол үшін ұлттың рухани иммунитетін көтеруіміз керек. Ел ішіндегі келіспеушіліктер үшін бір-бірімізді жау көрмей, жікке бөлінбей, саналы адам деңгейінде шеше білгеніміз дұрыс. Оған қоғамның барлық саласы күш біріктіргені жөн. Бүгінгі жиын барысында айтылған пікірлерді сарапқа сала келе, біз осы мақсатқа жете алатынымызға сеніміміз артты.
Дайындаған –
Ескендір ЗҰЛҚАРНАЙ,
«Egemen Qazaqstan»
Дереккөз: Егемен Қазақстан газеті